کوه های جهان

دائولاگیری،کوهستان سفید!

فقط یک نگاه کافیست تا متوجه شوید که صعود دائولاگیری دشوار است. شیبهای تند و پنج برجستگی تیز آن باعث شده که این قله هشت هزار متری به راحتی قابل نفوذ نباشد.

دائولاگیری (Dhaulagiri) به معنای “کوهستان سفید” با ارتفاع ۸۱۶۷ متر، هفتمین کوه دنیا و بخشی از رشته کوه های هیمالیا است.

در میان کوه های مرتفع نپال، دائولاگیری بزرگ ترین کوهی است که به طور کامل در این کشور واقع شده است. این کوه در شمال مرکزی نپال و شمال غربی شهر پخارا قرار دارد و از میان تنگه عمیق کالی کاندالی به سمت شرق آناپورنای هیمالیا گسترده شده است.

خط الراس منتهی به دائولاگیری بالغ بر ۳۰ کیلومتر است و اطراف آن را یخچال ها و یخشارها (آبشارهای یخی) احاطه کرده اند. در کنار برج اصلی کوه چندین تاج بلند قرار دارد که از شرق تا غرب گسترده شده اند و هر یک بیش از ۷۲۰۰ متر ارتفاع دارند.

در واقع کوه سفید(ترجمه تقریبی دائولاگیری) برای اولین بار نیز به سختی صعود شد. این کوه در ابتدا توسط تیم فرانسوی به سرپرستی موریس هرزوگ برای اولین صعود به یک قله ۸۰۰۰ متری هدف قرار گرفت. اما فرانسوی ها در آن سال نتوانستند مسیر مناسبی برای رسیدن به قله پیدا کنند. بنابراین به سراغ آناپورنا رفتند.

پنج تیم پس از آن تلاش کردند و نتوانستند از طریق مسیری با عنوان تیغه گلابی (این مسیر بعدا توسط ژاپنی ها و طی یک صعود حماسی صعود شد) در شمال کوه به قله دائولاگیری صعود کنند. اما یک تیم سوئیسی به سرپرستی ماکس آزلین با استفاده از مسیر شمال شرقی توانست به قله دائولاگیری صعود کند. از آن زمان به بعد، مسیر آنها به عنوان راه استاندارد صعود دائولاگیری شناخته میشود.

اگر چه دائولاگیری خیلی فنی نیست، اما شیب آن زیاد و مسیر در معرض دید و باد می باشد. بسیاری از کوهنوردان جان خود را در گرده های آن در اثر سقوط یا ریزش بهمن از دست داده اند. به تازگی وجود طناب ثابت ها باعث بالا رفتن ایمنی و سهولت نسبی صعود شده است. حتی در این صورت نیز کوهنوردان باید در طول پیمایش های طولانی تمرکز خود را حفظ نمایند.

از بیس کمپ (۴۷۰۰ متر) تا کمپ یک (۵۹۰۰ متر)

بیس کمپ مسیر صعود دائولاگیری نسبت به سایر ۸۰۰۰ متری ها در ارتفاع کمتری واقع شده است و شامل یک قسمت نسبتا سخت می شود: عبور از یخچال طبیعی که از زیر یک قسمت با عنوان آیگر عبور می کند-سازه ای سنگی شبیه به رخ شمالی آیگر- در بهار، پیمایش این قسمت آسان است، زیرا برف قسمت پایینی آیگر را می پوشاند. در پاییز، سنگنوردی بیشتری در پیش خواهد بود چرا که شکافها باز هستند. گاها این قسمت می تواند کاملا دشوار باشد.

در هر صورت، کوهنوردان باید از یخچالهای طبیعی زیر رخ شمالی دائولاگیری بالا روند که به تدریج سختتر و پرشیبتر می گردد. این قسمت با عنوان یخشار دائولاگیری شناخته میشود. مسیر با رسیدن به گردنه عظیم شمال غربی در ارتفاع ۵۶۰۰ متری در بین دائولاگیری و توکچه ری پیک، عریض خواهد شد. پیشگامان سوییسی از هواپیما به منظور حمل تجهیزات به این گردنه استفاده کردند تا مجبور به بالاپایین کردن یخچال نباشند. کمپ یک در لبه کوه و در ارتفاع ۵۹۰۰ متری قرار دارد.

صعود دائولاگیری
مسیر استاندارد صعود دائولاگیری

صعود دائولاگیری

برای راف دوژموویتس از آلمان با صعود ۱۴ قله ۸۰۰۰ متری، دائولاگیری جایگاه ویژه ای دارد. این اولین ۸۰۰۰ متری بود که وی در سال ۱۹۹۰ صعود کرد و اولین سفر تجاری وی در یک هشت هزار متری بود. در این مطلب از بیان وی برای توصیف صعود مسیر استاندارد صعود دائولاگیری بهره گرفته شده است.

دوژموویتس می گوید:”بیشتر قسمت مسیر شمال شرقی، همان مسیری است که اولین بار توسط سوییسی ها صعود شد. البته در حال حاضر تیم ها از محل کمپ ۳ در ارتفاع ۷۳۰۰ متری- جایی که مسیر شمال شرقی با شرقی ادغام میشود-از قسمت بالای خط الراس اجتناب می کنند. در عوض تیم ها از طریق قسمت یخی عظیم در شمال کوه صعود می کنند. من خط الراس را تا بالا ادامه دادم، بنابراین هیچ تجربه شخصی از قسمت آخر مسیر ندارم.”

کمپ ۱(۵۹۰۰ متر) تا کمپ ۲(۶۶۰۰ متر)

از گردنه شمال شرقی، کوهنوردان اقدام به صعود مسیر شمال شرقی می کنند. این خط الراس در ابتدا، نسبتا پهن است و بیشتر به یک یال مناسب لبه گرد می ماند. به تدریج شیب افزایش یافته و به یک پشته تیز تبدیل میشود. کمپ دو معمولا درارتفاع ۶۶۰۰ متری برقرار میشود. در اینجا کوهنوردان اغلب مرتکب یک اشتباه جدی میشوند. آنها سعی می کنند برای در امان ماندن از باد، کمپ خود را در آن طرف پشته و در سمت رخ شرقی برقرار کنند. کمپ زدن در آن نقطه، جایی که برف وجود دارد و از باد در امان است، آسانتر به نظر میرسد.

مشکل اینجاست که باد تمام برف های ریخته شده را از روی پشته به سمت شرق منتقل می کند و باعث میشود که زمین اینجا به شدت مستعد بهمن شود. دوژمویتس اظهار کرد:”من حداقل چهار تیم را میشناسم که در آنجا با اتفاقات مهلکی روبرو شده اند.” بنابراین ماندن در خط الراس شمال شرقی واقع مهم خواهد بود.

کمپ 2 دائولاگیری
کمپ ۲ دائولاگیری – آناپورنا در زمینه.

گاها سراکهایی در این قسمت وجود دارد که می توانند چادرها را در برابر باد پناه دهند. اما حتی اگر آنها هم نباشند، باید روی پشته مسیر چادر زد.

کمپ ۲(۶۶۰۰ متر) تا کمپ ۳(۷۳۰۰ متر)

از کمپ ۲، شیب خط الراس به طور فزاینده ای افزایش می یابد، تا جایی که کوهنوردان به نقطه ای در حدود ۷۳۰۰ متری برسند. جایی که یک سری برآمدگی سکوهای خوبی برای کمپ ۳ فراهم کرده اند. این نقطه تقریبا محل ادغام مسیرهای شمال شرقی و شرقی است. مسیر اصلی سوییس از خط الراس پیروی می کند، اما اعزام های اخیر از طریق قسمت یخی به طول تقریبی ۵۰۰-۶۰۰ متر در ناحیه شمال عبور می کنند.

صعود دائولاگیری: روز قله

دوژموویتس از مسیر شرقی صعود کرد، اما صعودهای تجاری اخیر ثابت کشی کرده و مسیر را میشکنند که باعث افزایش امنیت بیشتر می گردد. البته این یک پدیده نسبتا جدید است.تا چند سال پیش، خدمات دهنده ها تنها تدارکات تا بیس کمپ را فراهم کردند و کوهنوردان می بایست از پس شیبهای کوه برمی آمدند.

تروارس سمت شمالی تا رسیدن به یک دهلیز ۴۵ درجه منتهی به خط الراس قله از یک خط صعودی مستقیم پیروی می کند. این مسیر به سمت قله اصلی می رود که در پشت قسمت غربی مسیر قله واقع شده است. در اینجا چند دهلیز وجود دارد که شرایط آنها متفاوت می باشد. اما محبوبترین مسیرها از دهلیزها شرقی یا غربی بالا میروند. کارلوس سوریا در یکی از تلاشهای متعدد خود به دائولاگیری در سال ۲۰۱۹ به دلیل دید ضعیف از دهلیز غلط صعود کرد و راهش توسط صخره ها مسدود شد. به گفته دوژموویتس، دهلیز شرقی بهترین گزینه است.

خط الراس قله با تمام ویژگی ها. عکس از بویان پتروف – مسیر صعود پس از کمپ ۳
دهلیز غربی در راست. دهلیز شرقی در وسط، مسیر شرقی به رنگ نارنجی در چپ
دقیقا در بالای دهلیز شرقی یک جسد قرار دارد که مربوط به یک کوهنورد آلمانی میباشد.

برای آنکه آنرا گم نکنید، به دنبال یک قسمت صخره ای آشکار باشید. درست در زیر این صخره و از طریق ضلع غربی آن به خط الراس خواهید رسید. مسیر در این قسمت قدری گیج کننده است. این صخره کاملا واضح است و حتی در بهار نیز اغلب به شکل سنگی نمایان می باشد. چندین اکسپدیشن اخیرا اینجا را به عنوان قله قلمداد کرده اند، اما قله واقعی حداقل ۱۰۰ متر دورتر است. کوهنوردان باید به چپ پیچیده، قسمت صخره ای رد کنند و تا قله اصلی ادامه بدهند.

در سال ۲۰۰۶ سه تن از کوهنوردان ایرانی به نام های مهدی اعتمادی فر، امیرحسین جابرانصاری و نادر فروتن اقدام به صعود دائولاگیری کردند که به دلیل شرایط بد آب و هوا تلاش آن ها ناکام ماند.
در سال ۲۰۰۹ مهدی اعتمادی فر به صورت مستقل و در دومین تلاش برای صعود به قله دائولاگیری در هیمالیا، تنها چند صد متر پائین تر از قله در طوفان مفقود شد و کسی هیچ نشانی از او پیدا نکرد.

هم اکنون دائولاگیری با بیش از ۳۲۰ صعود و حدود ۵۶ کشته از جمله قلل دشوار و خطرناک هیمالیا به شمار می رود.

نوشته های مشابه

دیدگاهتان را بنویسید

دکمه بازگشت به بالا